Er bestaan veel mythen en legenden met betrekking tot de vroege geschiedenis van de Canarische eilanden. Veel van de vroegste bewoners geloven dat het het verloren land van Atlantis is. Anderen dachten dat de eilanden de locatie waren van de magische, mystieke Gelukseilanden, het hemelse paradijs van zowel de Keltische als Griekse mythologie.
Men gelooft dat Gran Canaria al rond 500 v. Chr. bewoond was, hoewel er ook verschillende theorieën zijn als het gaat om de oorsprong van de vroegste bewoners. Een alom geaccepteerde theorie is dat de inheemse bevolking van Gran Canaria, alom bekend als de Guanchen (hoewel Canarios eigenlijk de correcte historische term is), oorspronkelijk uit Noord-Afrika kwam en dat zij afstammelingen waren van de Berbers. De Guanchen leefden zeer primitief, getuige de ongekunstelde werktuigen en wapens die op het eiland gevonden werden, vooral in grotten. Guanchen gebruikten rotsen en stenen om kleine bouwwerken te bouwen voor beschutting. Deze tijdelijke verblijfplaatsen werden bedekt met een dak van takken en bladeren. Hun meest geciviliseerde wapenfeit was aardewerk, in vorm gebracht met gebruik van een pottenbakkerswiel.
Na de val van het Romeinse Rijk vergat Europa gedurende een periode van bijna 1000 jaar de Canarische eilanden. In de vroeg 14e eeuw werden de Canarische eilanden opnieuw ontdekt door Mediterrane schippers en tot die tijd leefden de 30.000 Guanchen een relatief rustig en vreedzaam leven. Dit veranderde drastisch in de 14e eeuw, toen de Italianen, Portugezen en Catalanen hun schepen naar de eilanden stuurden, om slaven en bont mee terug te nemen. Aan het begin van de 15e eeuw begon het snelle proces van de verovering van de eilanden.
Op Gran Canaria weerstonden de Guanchen moedig de Spaanse invasie, maar in 1483 voltooide Pedro de Vera, aanvoerder van de Spaanse troepen, de verovering, die vijf jaar eerder begonnen was door Juan Réjon. Er werden veel Guanchen vermoord of ze pleegden liever zelfmoord dan dat ze zich overgaven aan de Spanjaarden. De overlevenden werden gedwongen tot slavernij en moesten zich bekeren tot het christendom. Ze stierven al snel uit.
Contacten met de Nieuwe Wereld (door de hoge emigratie naar Latijns-Amerika vanwege het instorten van de lokale industrieën), waar Cuba in 1898 onafhankelijk werd van Spanje, deden de roep om Canarische onafhankelijkheid versterken. De meeste mensen waren voor een verdeling van de archipel in twee aparte provincies (Las Palmas en Tenerife), wat uiteindelijk ook gebeurde in 1927.
Nog even terug in de tijd. In 1912 werd de grondwet van de eilandraad van kracht, wat leidde tot een aantal infrastructuurprojecten, waaronder de aanleg van een vliegveld, waterreservoirs en het belangrijkste wegennetwerk op het eiland. Hiermee werd de fundering gelegd voor de ontwikkeling van de toeristenindustrie. Een andere belangrijke datum in de geschiedenis van de Canarische eilanden is 1982, toen de Statuten van het Autonoom bestuur werden gepasseerd.
